"ΕΔΩ" της Φωτεινής Ζίνγκου
"ΕΔΩ" της Φωτεινής Ζίνγκου
Εδώ. Ακριβώς σε αυτό το σημείο. Ένα χρόνο πριν σε αυτόν τον γκρεμό γράφτηκε η αρχή του τέλους. Ξεκίνησε ο κύκλος της δυστυχίας και η καταστροφή της ζωή μου.
Είναι σαν να το βλέπω να συμβαίνει τώρα. Το θυμάμαι τόσο καθαρά. Έβρεχε καταρρακτωδώς και εγώ οδηγούσα σε αυτόν εκεί τον δρόμο. Γυρνούσαμε μαζί σπίτι. Αυτή τη διαδρομή την έχω κάνει τόσες φορές που την έχω μάθει απ’ έξω. Τίποτα όμως δε με είχε προϊδεάσει για αυτό που θα συνέβαινε. Οδηγούσα πολύ προσεκτικά, πάντα οδηγώ πολύ προσεκτικά. Φοράω ζώνη, ακολουθώ τον κώδικα και σέβομαι τους άλλους οδηγούς. Γιατί λοιπόν σε εμένα; Γιατί να συμβεί αυτό σε εμένα;
Θυμάμαι ότι μιλούσαμε. Λίγο πριν μιλούσαμε, σε πείραζα και γελούσαμε. Κοίταξα από τον καθρέφτη και σε είδα που καθόσουν εκεί στο κάθισμα. Όταν το βλέμμα σου συνάντησε το δικό μου μέσα από τον καθρέφτη, μου χάρισες αυτό το πλατύ και σκανδαλιάρικο χαμόγελο σου, σου χαμογέλασα και εγώ. Στο επόμενο κλάσμα του δευτερολέπτου όμως το χαμόγελό σου έσβησε, το πρόσωπό σου έμοιαζε τρομαγμένο και το βλέμμα σου σκοτείνιασε. Και τότε το είδα και εγώ. Ένα φορτηγό ερχόταν κατά πάνω μας. Δεν πρόλαβα να σταματήσω. Προσπάθησα, το θυμάμαι ότι πάτησα το φρένο, αλλά η ταχύτητα της σύγκρουσης ήταν μεγάλη και το αυτοκίνητο αναποδογύρισε ξανά και ξανά. Εσύ στο πίσω κάθισμα να φωνάζεις «Μαμά!» και έπειτα το αυτοκίνητο στη θάλασσα.
Ακόμα θυμάμαι τον παφλασμό στο νερό και το αυτοκίνητο που άρχισε να πλημμυρίζει. «Μαμά! Θα πεθάνουμε, μαμά! Θα πνιγούμε!» φώναξες. «Όχι θα βγούμε», σου είπα, «Λύσε τη ζώνη σου». Έλυσα και εγώ τη δική μου και τράβηξα τον μοχλό του πορτμπαγκάζ για να ανοίξει και σε έβγαλα έξω από εκεί. Το θυμάμαι.
Κάπου μέσα στον πανικό μου θυμήθηκα ένα άρθρο που είχα διαβάσει για το πώς να απεγκλωβιστείς από το αυτοκίνητο αν πέσεις στη θάλασσα και ότι είναι ευκολότερο να ανοίξεις το πορτμπαγκάζ. Δεν ξέρω γιατί το είχα διαβάσει. Μάλλον ο φόβος μου για τη θάλασσα, για τον πνιγμό με παρακίνησε να το διαβάσω. Πόσο με τρόμαζε η ιδέα του να βρεθώ στον πυθμένα της θάλασσας, παγιδευμένη, χωρίς να μπορώ να ξεφύγω. Να μην μπορώ να πάρω ανάσα. Να βρίσκομαι στο σκοτάδι και να παλεύω με το νερό για τη ζωή μου. Πόσο τρομακτικό! Και ακριβώς εκεί βρέθηκα. Παγιδευμένη κάτω από το νερό να παλεύω για τη ζωή μου αλλά και για τη δική σου.
Θυμάμαι ότι σε έβγαλα από το αμάξι και μετά όλα άρχισαν να γίνονται θολά. Μετά υπάρχουν μόνο σπασμένες εικόνες στη μνήμη μου που δεν μπορώ να βάλω σε τάξη. Μνήμες θολές και αυτό το αίσθημα του πνιγμού. Το αίσθημα του οξυγόνου που τελειώνει. Από εκείνη τη μέρα ξυπνάω συνεχώς με αυτή την αίσθηση, να νιώθω το νερό να εισέρχεται στους πνεύμονές μου, να πνίγομαι και τότε ξυπνάω. Είμαι ακόμα ζωντανή. Οι διασώστες είπαν ότι έχασα τις αισθήσεις μου. Τα ρεύματα λόγω της κακοκαιρίας εκείνη τη μέρα ήταν πολύ δυνατά και καθώς πάλευα να βρεθώ στην επιφάνεια λιποθύμησα. Και σε έχασα. Σε άφησα. Πώς μπόρεσα να σε αφήσω; Πώς είναι δυνατόν να άφησα το χεράκι σου; Σε εγκατέλειψα τη στιγμή που με χρειαζόσουν περισσότερο. Δε φάνηκα δυνατή . Δεν έμεινα εκεί να παλέψω μαζί σου. Σε άφησα μόνο σου με τη θάλασσα. Με μία μανιώδη θάλασσα έτοιμη να καταπιεί τα πάντα. Σε άφησα από την αγκαλιά μου και σε πήρε εκείνη στη δική της. Δε σε αγάπησε όμως όπως εγώ. Εγώ σε έφερα σε αυτό τον κόσμο δίνοντάς σου στοργή και αγάπη, αλλά εκείνη φάνηκε ανελέητη και έπαιξε άγρια μαζί σου παίρνοντάς την πίσω και ξεβράζοντας το άψυχο σωματάκι σου στα βράχια. Εμένα όμως δε με έπνιξε, με άφησε πίσω για να βιώσω όλο αυτόν τον πόνο και τη θλίψη. Την απώλεια του πιο σημαντικού πλάσματος από τη ζωή μου, του παιδιού μου. Γιατί δεν άφησε εσένα εκεί στην παραλία ζωντανό να σε βρουν οι διασώστες και εμένα πάνω στα βράχια;
Πάντα φοβόμουν τη θάλασσα. Ήξερα πόσο τρομακτική και ύπουλη είναι αλλά εσένα σου άρεσε. Τόσο πολύ! Έμαθες να κολυμπάς πολύ νωρίς και από εκείνη τη στιγμή ήταν τόσο δύσκολο να σε πείσουμε ότι πρέπει να βγεις από τη θάλασσα για να πάμε σπίτι. Κάθε καλοκαίρι δίναμε μάχη με τον πατέρα σου για να φύγουμε από την παραλία. Η ζωή είναι τόσο άδικη!
Έρχομαι συχνά εδώ τον τελευταίο χρόνο. Όταν βρίσκομαι εδώ νιώθω ότι είσαι μαζί μου, ότι θα κοιτάξω από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου και θα σε δω να κάθεσαι εκεί στο πίσω κάθισμα να μου χαμογελάς, όπως εκείνη τη μέρα. Ο πατέρας σου μου φωνάζει και μου λέει ότι δεν πρέπει να έρχομαι εδώ. Φοβάται. Με ξέρει τόσο καλά! Καλύτερα από ότι εγώ τον εαυτό μου και φοβάται για εμένα. Ξέρει ότι δεν αντέχω άλλο αυτό το μαρτύριο. Έχω σταματήσει να παίρνω και τα χάπια που μου έδωσαν οι γιατροί. Αντικαταθλιπτικά και ηρεμιστικά που με κάνουν υποτονική. Βοηθούσαν λίγο στην αρχή στον ύπνο αλλά όχι τώρα πια. Τώρα πια υπάρχει μόνο ένα δρόμος για τη λύτρωση. Έτσι δεν είναι;
Ναι, υπάρχει μόνο μια λύση και βρίσκεται ακριβώς μπροστά μου. Τώρα πια δεν τη φοβάμαι. Ξέρω ότι θα είναι για λίγο το σκοτάδι και μετά θα έρθει το φως. Και εκεί στο φως θα είσαι εσύ και θα με περιμένεις χαμογελαστός. Απλά θα πατήσω τέρμα το γκάζι και μετά θα είμαστε για πάντα μαζί.
Ένα χρόνο μετά σε αυτόν τον γκρεμό κλείνει ο κύκλος της δυστυχίας και όλα θα φτιάξουν ξανά. Ακριβώς σε αυτό το σημείο. Εδώ.
~ΤΕΛΟΣ~
Συγγραφέας: Φωτεινή Ζίνγκου
τμήμα Δημιουργικής Γραφής, Θέσπις ~Τέχνες~
