"ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ ΤΑΞΙΔΙ" της Άντριας Νικολοπούλου

Μέρος Πρώτο

«Δεν είναι δυνατόν να χάσατε τη βαλίτσα μου!» φώναξα έξαλλη.

Ποτέ δε πίστευα στα σημάδια. Αλλά εκείνη τη φορά όλα έδειχναν εναντίον μου. Όλα έδειχναν πως δεν έπρεπε να κάνω εκείνο το ταξίδι. Το πρώτο σημάδι ήταν τη μέρα που προσπαθούσα να κλείσω τα εισιτήρια για Λονδίνο. Όχι μόνο δεν έβρισκα θέσεις για την ημερομηνία που είχα πάρει άδεια από τη δουλειά μου στο βιβλιοπωλείο, αλλά και όταν βρήκα μόνο μετά την τρίτη προσπάθεια κατάφερα να κάνω την κράτηση. Στη συνέχεια ψάχνοντας για ξενοδοχείο, δεν έβρισκα κανένα μονό δωμάτιο σε φυσιολογική τιμή. Αφού δύο ξενοδοχεία ακύρωσαν την κράτησή μου, κατάφερα να βρω ένα μικρό κοντά στο κέντρο.

Όταν έφτασε η μέρα του ταξιδιού δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ από τον φόβο μήπως δεν ξυπνήσω και χάσω την πτήση μου. Έφτασα δύο ώρες νωρίτερα και περίμενα στην αίθουσα αναμονής. Μία ώρα πριν την επιβίβαση όμως, άρχισε να βρέχει, αστραπές και κεραυνοί ακούγονταν όλη την ώρα. Έτσι, η πτήση είχε καθυστέρηση. Ήταν σαν το σύμπαν να μου έδινε μια τελευταία ευκαιρία να φύγω. Αλλά δε θα το έβαζα κάτω, το ταξίδι μου στην Αγγλία ήταν το μόνο που μπορούσε να με φέρει πιο κοντά στο μέρος όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε η μητέρα μου, την οποία δε γνώρισα ποτέ. Ήθελα να δω το σπίτι της, τα μέρη που σύχναζε, την παμπ που γνώρισε τον πατέρα μου. Πέντε ώρες αργότερα βρέθηκα επιτέλους στη θέση μου. Δεν είχα φοβηθεί ποτέ ξανά τόσο πολύ. Είχα ταξιδέψει πολλές φορές στη ζωή μου αλλά ποτέ δεν είχα πετάξει με τόσες αναταραχές. Το ταξίδι κράτησε μία ώρα παραπάνω από το φυσιολογικό.

Ταραγμένη έφτασα στην αίθουσα αφίξεων για να πάρω τη βαλίτσα μου. Ήθελα όσο τίποτα άλλο να φτάσω στο ξενοδοχείο. Και κάπως έτσι βρέθηκα να περιμένω τελευταία να πάρω τη βαλίτσα μου για να μάθω πως χάθηκε. Αγανακτισμένη μετά από έναν τσακωμό με την υπεύθυνη κατευθύνθηκα στο μπάνιο για να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου.

Κοιτάζοντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη, τρόμαξα με την όψη μου. Έμοιαζα τόσο εξαντλημένη και τα κόκκινα μαλλιά μου ήταν τελείως ατίθασα. Έδειχνα πολύ μεγαλύτερη από είκοσι έξι εκείνη τη στιγμή. Στάθηκα στη γωνία κάτω από ένα παράθυρο που είχε στο μπάνιο και έβγαλα ένα παυσίπονο από την τσάντα μου. Έπρεπε κάπως να γλυτώσω από τον πονοκέφαλο. Καθώς έψαχνα μέσα στην τσάντα μου τα χάπια είδα έναν άνδρα να μπαίνει μέσα. Είχε ένα ελαφρώς μαυρισμένο χρώμα σώματος και σκούρα μαλλιά. Φαινόταν ότι δεν ήταν Άγγλος.

Όλα ήταν πολύ ήσυχα για ένα λεπτό και δεν ακουγόταν ούτε η βροχή απ’ έξω, ώσπου ένιωσα τη γη κάτω από τα πόδια να κουνιέται. Έκανε σεισμό, έναν αρκετά δυνατό σεισμό.

«Ten cuidado» φώναξε ο άνδρας που βρισκόταν στο μπάνιο μαζί μου και έτρεξε προς το μέρος μου αρπάζοντάς με λίγο πιο μακριά. Στο μέρος που προηγουμένως στεκόμουν είχε σπάσει το τζάμι από το παράθυρο. «Τι σημαίνει ten cuidado;» ρώτησα με μια ανάσα μόλις τελείωσε ο σεισμός, ενώ βρισκόμουν ακόμα στην αγκαλιά του αγνώστου, πιθανόν, Ισπανού.

Πριν προλάβει να μου απαντήσει δυνατοί θόρυβοι ακούστηκαν, ο ένας μετά τον άλλον. Γυρίσαμε τα βλέμματά μας προς την πόρτα του μπάνιου, η οποία είχε πλέον πέσει και μπροστά στη μόνη μας έξοδο είχαν υπήρχαν κομμάτια από το ταβάνι που εμπόδιζαν τη διαφυγή μας.

Έπρεπε να είχα ακούσει τα σημάδια και να μην έκανα ποτέ αυτό το ταξίδι. Πλέον ήμουν εγκλωβισμένη στο μπάνιο ενός αεροδρομίου, με έναν άγνωστο Ισπανό.

«Πώς τα κατάφερες έτσι Ίριδα…», σκέφτηκα.

Συνεχίζεται...

Συγγραφέας: Άντρια Νικολοπούλου

τμήμα Δημιουργικής Γραφής, Θέσπις ~Τέχνες~